امام علی(علیه السلام) فرمود:حکمت126 نهج البلاغه

عَجِبْتُ لِلْبَخِیلِ یَسْتَعْجِلُ الْفَقْرَ الَّذِی مِنْهُ هَرَبَ- وَ یَفُوتُهُ الْغِنَى الَّذِی إِیَّاهُ طَلَبَ-

فَیَعِیشُ فِی الدُّنْیَا عَیْشَ الْفُقَرَاءِ- وَ یُحَاسَبُ فِی الْآخِرَةِ حِسَابَ الْأَغْنِیَاءِ- وَ

عَجِبْتُ لِلْمُتَکَبِّرِ الَّذِی کَانَ بِالْأَمْسِ نُطْفَةً- وَ یَکُونُ غَداً جِیفَةً- وَ

عَجِبْتُ لِمَنْ شَکَّ فِی اللَّهِ وَ هُوَ یَرَى خَلْقَ اللَّهِ- وَ

عَجِبْتُ لِمَنْ نَسِیَ الْمَوْتَ وَ هُوَ یَرَى الْمَوْتَى- وَ

عَجِبْتُ لِمَنْ أَنْکَرَ النَّشْأَةَ الْأُخْرَى-وَ هُوَ یَرَى النَّشْأَةَ الْأُولَى- وَ

عَجِبْتُ لِعَامِرٍ دَارَ الْفَنَاءِ وَ تَارِکٍ دَارَ الْبَقَاءِ

 «در شگفتم از مرد بخیلى که به سوى فقرى مى شتابد که از آن گریزان است، و از آن طرف غنایى را مى جوید که از دست مى دهد، پس در دنیا مانند مستمندان زندگى مى کند، و در آخرت همچون توانگران حساب پس مى دهد. در شگفتم از انسان متکبر که دیروز نطفه اى بود، و فردا مردارى مى شود، و در شگفتم از کسى که در وجود خدا تردید دارد با این که آفریدگان خدا را مى بیند، و در شگفتم از کسى که مرگ را فراموش کرده است در حالى که مردگان را مى بیند، و در شگفتم از کسى که عالم آخرت را منکر است، در صورتى که او پیدایش نخستین خود را از نطفه مى بیند، و در شگفتم از کسى که خانه نیستى و فنا را آباد مى سازد و خانه هستى و بقا را رها مى کند.»